اصطلاحی است در فقه به نام زمین موات. زمین موات به زمینی گفته می شود که سالهاست در آن زراعت صورت نگرفته و کارکرد تازگی خود را از دست داده است. اما همان زمین ها با استفاده بهینه به حالت زنده درآمده، کارآیی خود را به دست می آورند.
این درباره مکان و زمین است، درباره زمان هم چنین روندی جاری است. چه بسا زمان های مرده ای که با کمی زیرکی و با مدیریتی صحیح از حالت مردگی خارج شده به وضعیتی زنده تبدیل گردند. چه کسی گفته فلان ساعت از زندگی مان حتما باید به بطالت و بیهودگی بگذرد؟ قدر زمان های ناب را که خدا در اختیارمان قرار داده بدانیم.