دغدغه‌ها و یادداشت‌ها

حکمت 111 نهج البلاغه(فیض الاسلام) شامل پاسخ حضرت به پرسشی است که از ایشان صورت گرفته است. از حضرت علی علیه السلام سئوال می‌شود که خود را چگونه می‌یابید و حال شما چگونه است؟ امام علیه السلام در سه عبارتی که بیان می‌کند، توجه سئوال کننده و همه انسان‌های دنباله‌رو حقیقت را به مسئله مرگ معطوف می‌دارد و این که دنیا محل گذر است و انسان در این دنیایی که آن را پناهگاه خویش ساخته، هیچ‌گونه امنیتی ندارد؛ نه در باقی بودنش و نه در سلامتی‌اش.
                               

وَ قِیلَ لَهُ ( علیه‏السلام  )کَیْفَ تَجِدُکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ کَیْفَ یَکُونُ حَالُ مَنْ یَفْنَى بِبَقَائِهِ وَ یَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ وَ یُؤْتَى مِنْ مَأْمَنِهِ

در عبارت اول، حضرت سخن از بقا و فنا دارد که هر چه بیشتر در دنیا می‌ماند، بیشتر به فنا و نیستی نزدیک می‌شود. سخن دوم حضرت، سخن از بیماری در عین تندرستی است.و فراز سوم حکمت، به جایگاه گذار دنیا اشاره می‌کند که نمی‌تواند پناهگاه امن انسان باشد؛ زیرا در هر صورت، مرگ او را از آنجا بیرون می‌آورد و به عالم دیگر رهسپار می‌سازد.