اینکه انسان موجودی اجتماعی است شکی نیست.اینکه نیاز به همنوع خود دارد، کاملا واضح است. اینکه چنین نیازمهمی انسان را به سمت تشکیل خانواده، دوست یابی و حضور در اجتماع می کشاند، برهمگان روشن است، اما گاه با وجود همه این موارد باز هم درون ما به جای دیگری کشش دارد، انگار همدم دیگری را می طلبد که از جنس این دنیا و از نوع بنی بشر نیست. ما ز والاییم و بالا می رویم. آری بهترین همدم و دوست و یاور ابدی ما اوست:همان خدای مهربانی که گرچه ما او را بارها فراموش کرده ایم، اما او پیوسته به یاد ماست.