شهادت امام صادق علیه السلام به محضر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و تمام پیروان آن حضرت تسلیت باد.
در ماجرایی که درباره امام صادق علیه السلام آمده، نقل شده فردى زندیق در مصر زندگی می کرد. سخنان امام صادق علیه السّلام به او رسیده بود، روزى به مدینه آمد تا با آن حضرت مباحثه کند؛ آن حضرت را نیافت، گفتند به مکّه رفته. به مکه آمد، حضرت با برخی اصحاب مشغول طواف بود. آن شخص به حضرت نزدیک شد و سلام کرد.
حکمت 111 نهج البلاغه(فیض الاسلام) شامل پاسخ
حضرت به پرسشی است که از ایشان صورت گرفته است. از حضرت علی علیه السلام سئوال می‌شود
که خود را چگونه می‌یابید و حال شما چگونه است؟ امام علیه السلام در سه عبارتی که
بیان می‌کند، توجه سئوال کننده و همه انسان‌های دنباله‌رو حقیقت را به مسئله مرگ
معطوف می‌دارد و این که دنیا محل گذر است و انسان در این دنیایی که آن را پناهگاه
خویش ساخته، هیچ‌گونه امنیتی ندارد؛ نه در باقی بودنش و نه در سلامتی‌اش.
وَ قِیلَ لَهُ ( علیهالسلام )کَیْفَ تَجِدُکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ کَیْفَ یَکُونُ حَالُ مَنْ یَفْنَى بِبَقَائِهِ وَ یَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ وَ یُؤْتَى مِنْ مَأْمَنِهِ
در عبارت اول، حضرت سخن از بقا و فنا دارد که هر چه بیشتر در دنیا می‌ماند، بیشتر به فنا و نیستی نزدیک می‌شود. سخن دوم حضرت، سخن از بیماری در عین تندرستی است.و فراز سوم حکمت، به جایگاه گذار دنیا اشاره می‌کند که نمی‌تواند پناهگاه امن انسان باشد؛ زیرا در هر صورت، مرگ او را از آنجا بیرون می‌آورد و به عالم دیگر رهسپار می‌سازد.
امام علی علیه السلام درحکمت140(فیض الاسلام) به مسئله زبان و گفتار آدمی اشاره می‌کند، در عین حال مقصود حضرت، شخصیت پنهانی و تفکرات انسانی است که با بیان سخنان آشکار می‌شود.
امام می‌فرماید: آدمی در زیر زبان خویش پنهان است از این سخن مولا فهمیده می‌شود هر انسانی یک شخصیت درونی دارد که با تکلم و سخن‌گفتن، آن شخصیت درونی را آشکار می‌سازد و در معرض نظر دیگران قرار می‌دهد.آن شخصیت درونی او همان افکار، اعتقادات و خطورات ذهنی اوست که گاهی با قصد و توجه، آنها را بروز می‌دهد و گاهی بدون توجه و تنها از سرِ عادت، مسائلی که در باطن او گذشته است، در ظاهر بر ربان می‌آورد.
هم چنین از آنجا که زبان، ابزار قلب است، نباید رها شود و باید در آن کنترل صورت گیرد؛ قطعاً زبان به عنوانی یکی از اعضای مهم وجود انسان هم می‌تواند آدمی را به سمت صواب و ثواب به پیش ببرد و هم می‌تواند او را در دام گناهان مختلفی نظیر دشنام، غیبت، تهمت، دروغ، لغو و سایر گناهان اسیر نماید. پس زبان نیازمند کنترل است و اصولاً پیام حضرت از این که فرمود: انسان زیر زبان خویش نهفته شده، آن است که بر زبان خود مسلط شود و تقوای گفتار پبشه سازد.
در حکمت141 نهج البلاغه، سخن از قدر و منزلت انسان است؛ انسانی که مقام عظیمی در خلقت دارد و باید جایگاه خویش را بشناسد؛ زیرا اگر منزلت والای خود را بداند، همتش برای رسیدن به قله‌های کمال افزایش می‌یابد.
از طرفی اگر کمالات و ظرفیت‌های وجودی‌اش را نشناسد، همت او در راه کرامت نفس صرف نمی‌شود و همین باعث نابودی و هلاکتش در دنیا و آخرت می‌گردد.
امام علی علیه السلام در حکمت 148 به مسئله اطاعت‌پذیری اشاره می‌کند و تأکید می‌کند باید از کسی اطاعت کرد که ابتدا قابل شناخت باشد و اگر کسی را شناختیم و جایگاه اطاعت او را دانستیم، قطعاً باید از او اطاعت کنیم، در غیر این صورت هیچ عذری پذیرفتنی نیست. ضمن آن که بر اساس اصل خطبه‌ای که امام ایراد فرموده‌اند و این حکمت، فرازی از آن می‌باشد، همه انسان‌ها مکلف به اطاعت و تبعیت از اهل‌بیت و خاندان پیامبرند؛ چرا که آنها معادن علم و چراغ راه جامعه هستند. پس کسی که از آنها تبعیت نکند، روز قیامت معذور نخواهد بود.