ساده زیستی برای همه مردم ضروری است، ولی برای روحانیان ضرورتی مضاعف است.
اشرافی گری در روحانیان اسبب می شود تا از دین دور شوند و وابستگی های تجملاتی دلشان را کدر و قلبشان را بیمار نماید.
هم چنین وقتی روحانی و مبلغ معارف و مسائل دینی که از بزرگان تأثیرگذار یک منطقه محسوب می شود، بی توجه به اعمال خویش باشد، و زندگی خویش با اشرافیت و اتراف و تجمل همراه سازد، با توجه به نقش اثرگذارش، تبلیغش و سخنانش مثبت نخواهد بود و از چشم مردم می افتد، و بلکه باعث سست شدن عقاید مردم هم خواهد شد و حتی برخی از مردم به سمت انحرافات رفتاری نیز کشیده می شوند و در سرکشی نسبت به دستورات الهی جسور می شوند