فضیلت به معنای رجحان و برتری است که هر کدام از فلاسفه اخلاق رویکرد خاصی به ان دارند.
فارابی فضیلت را انعکاس عمل خیر در نفس انسان می داند که این انعکاس در اثر تکرار به وجود می آید .
خواجه نصیرالدین طوسی فضیلت را حد وسط و اعتدال قوای نفس می داند. ارسطو نیز چنین معنایی را فضیلت می داند.
سقراط فضیلت را در معرفت جستجو می کند و غزالی ان را در علم می یابد.
افلاطون فضیلت را به کمال می داند و کانت ان را به اراده و خواست و نیت خیر.
فارابی فضیلت را انعکاس عمل خیر در نفس انسان می داند که این انعکاس در اثر تکرار به وجود می آید .
خواجه نصیرالدین طوسی فضیلت را حد وسط و اعتدال قوای نفس می داند. ارسطو نیز چنین معنایی را فضیلت می داند.
سقراط فضیلت را در معرفت جستجو می کند و غزالی ان را در علم می یابد.
افلاطون فضیلت را به کمال می داند و کانت ان را به اراده و خواست و نیت خیر.