دغدغه‌ها و یادداشت‌ها

پرسش: آیا  علم آموزی به تنهایی، مطلوبیت ذاتى دارد؟ آیا به صرف عالم‏شدن، سعادت حقیقى انسان تأمین مى‏شود؟

پاسخ: در کنار علم آموزی باید آداب علم آموزی رعایت شود و زمانی که اخلاقیات علم اموزی درون انسان نهادینه شد، آن گاه علم ارزشمند است و باعث رشد انسان می شود.

تقوا، یکی از مهم ترین اخلاقیات علم آموزی است

دو بال پیشرفت وجودی انسان: دانش و پارسایی(علم و تقوا)

در قرآن کریم تصریح شده است که اگر پارسایى باشد، قدرت تشخیص حق از باطل داده خواهد شد: إنْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقاناً. تقوا سبب مى‏شود فطرت انسان به پاکى و زلالى نخستین خود بازگردد تا علاوه بر بهره‏مندى بیشتر از بینش و بصیرت، به آسانى بتواند بدون دخالت هواهاى نفسانى، حقایق را پذیرفته، به دانش‏هاى سودمند و اندیشه‏هاى درست دست یابد. اگر عقل بخواهد درک و شناختى صحیح داشته باشد، باید پارسایى پیشه سازد و از بند تمایلات نفسانى رهایى یابد.

پرسش: علم بدون پارسایی چه پیامدی دارد؟

اگر چه علم آموزی ارزش بسیار والایی دارد، در عین حال فقط با پارسایی و اخلاقیات، سعادت را نصیب ما می کند و گر نه چه بسا انسان های دانشمند و زیرکی که هم به خویشتن و هم به جامعه آسیب وارد نموده اند. دانش بدون پارسایی، سبب تربیت انسان های دانشمند و زیرکی خواهد شد که در جهت مظامع دنیوی خویش تلاش خواهند کرد. در حکمت 139 نهج البلاغه، امام علی علیه السلام تیزهوشانی که علم و دین را ابزار فریب قرار می دهند، مورد مذمت و نکوهش قرار می دهد.