ارزشیابی ایمان

ایمان آوردن به خداوند با خالقیتش، وحدانیتش، معبودیتش، و جمیع اسما و صفاتش، و ایمان آوردن به معاد و قیامتش، نبوت و امامتش و به عالم غیب و البته عدالتش لازمه اعتقادی و تقوا گزینی یک مسلمان است.
اما آنچه که مهم است حفظ ایمان، و بلکه مهم تر از آن رشد ایمان است.
اکنون پرسش آن است: چگونه می توانیم ایمان خودمان را محک بزنیم؟ به بیان امروزی راه حل ارزشیابی ایمان چیست؟
پاسخ آن را قرآن کریم ارائه نموده، و آن ضابطه مهم عمل صالح است: یعنی اگر می خواهیم ببینیم رشد ایمانمان چقدر بوده، درکنار باورها و اعتقادات قلبی مان باید ببینیم به چه اندازه نسبت به باورهایمان عمل و رفتار صحیح بروز داده ایم.

رابطه توکل با دعا

رابطه توکل با دعا

اعتماد کردن، سه گونه است: اعتماد به خدا، اعتماد به خود، اعتماد به دیگران.بدترین نوع اعتماد، اتکا به دیگران است و اعتماد به نفس هم اگر به معنای اتکال نکردن به دیگران باشد، ارزشمند است.توکل یعنی اعتماد کامل به خداوند متعال، بهترین و زیباترین نوع اعتماد است.
خالق هستی، قبل از اینکه ما را خلق کند، نعمت های بیشماری برای ما در نظر گرفته. در واقع قبل از آنکه ما درخواستی از خدا داشته باشیم، آن بخشنده بی همتا به ما عطا کرده، پس بیندیشیم اگردرخواست داشته باشیم، آیا عنایت نخواهد کرد؟! با اعتماد کامل به خدا و مصلحت شناسی حضرت دوست، دعا و درخواست ارزشمند و اثرگزار است.

فقط به خاطر خدا

فقط به خاطر خدا

بارها برای همه ما پیش آمده تصمیم بر انجام کاری گرفته ایم، اما بارها هم بر اراده خود استوار نمانده ایم. حال این اراده، انجام مستمر یک فضیلت یا ترک همیشگی یک رذیلت بوده. واقعا دلیل آن چیست؟آیا نسبت به نیروی ارادی خودمان شناخت نداریم: نیرویی که به مثابه معجزه خرق آور و شگفت انگیز است یا آن که نسبت به منفعت ها و یا ضررهای خود آن کار نا آگاه یا غافلیم؟
به نظر می رسد هیچ کدام از این دلایل نمی تواند انسان را به طور مداوم مصمم نگه دارد، اما آن چیزی که تاثیر فوق العاده ای بر پیوستگی عزم بر انجام یا ترک کاری دارد و باعث می شود انگیزه ها همیشه در اوج بماند، به خاطر خدابودن است. مثلا اگربر ترک گناهی نظیرغیبت کردن مصر هستیم، فقط دل سپردن به دستور الهی است و چون خدا فرموده گناه است،آن را ترک کرده ایم.باتحلیل بیشتر چون عظمت و بزرگی خدا در نظرمان جلوه نموده، بارغبت دستوراتش را اطاعت می کنیم و به هیچ تمایل نداریم برخدای مهربان عزیزمان تجری نموده،گناه کنیم.
دریک کلام: بهترین انگیزه انجام یاترک کار،خداست.

محاسبه، مراقبه در پی دارد.

گاهی می اندیشم چرا ما کمتر دنبال مراقبت اعمال خویش هستیم؟ اما خیلی زود به پاسخ دست می یابم که چون از خویشتن غافل شده ایم. حسابرسی خود را رها ساخته ایم و به روزمرگی گرفتار آمده ایم. در چنین وضع آشفته و بدون برنامه ای قطعا به سمت مواظبت و مراقبت کشش نخواهیم داشت.بلکه برعکس هرچه محاسبه پر رنگ تر باشد، نمود مراقبت بیشتر خواهد بود.

نگاهی به نظریه عصیان مدنی

ماجرای ظلم به سقراط، زندانی شدن وی، و گفتگوی کرایتون با او برای فرار از زندان مشهور است، اما سقراط بحث عصیان مدنی را مطرح می کند که مبتنی بر نوعی نظریه قرارداد اجتماعی است و به موجب آن هرچند یک شهروند ازمنافع حکومت بهره مند می شود،باید ازقانون های آن نیز پیروی کند.بنابراین فرار از زندان کاری ضد اخلاقی محسوب می شود.
ادعای سقراط هرچند ظاهرا موجه به نظرمی رسد، درعین حال دلیلش با ارزیابی روایی صحیح نمی نماید: چراکه روایات از اعانه بر ظالمین به هر طریقی منع می کنند.حتی دادخواهی مومنان برای رفع دعوا نزد قدرتمندان غاصب ظالم ممنوع است. البته تفکیک ناپذیری اخلاق و شرع در این مسئله قابل اعتناست وشبهه مقدر را پاسخگو خواهد بود.
باتوجه به خدشه پذیری دلیل سقراط، یا باید سراغ دلیل دیگری رفت و یا باید از مدعا دست برداشت. البته مسئله قابل تأمل جدی تری است.