بین هدف تبلیغاتی با شیوه های تبلیغی ارتباط زیادی وجود دارد. زمانی که هدف
تبلیغات، سود و منفعت باشد، منبع و رساننده پیام به هر کاری دست می زند تا به نفع
خویش برسد. هر راهی را می رود، کاربست هر ابزاری را روا می داند، پیچیده ترین و
مرموزترین شیوه ها را استفاده می کند، و هر ترفندی را مجاز می بیند تا مگر نفع و
سودش مضاعف گردد.
حتی اگر منفعت مخاطبان را لحاظ می کند، به خاطر آن است تا از این رهزن به منفعت
بیشترخویش برسد.
اغوا در فرهنگ ارتباطات از واژه های مرتبط تبلیغات است و البته در تبلیغات منفی کاربرد دارد. اغوا در فرهنگ سیاسی، مرموزترین و پیچیده ترین شکل اِعمال قدرت و همان نفوذ نامشروع است که در تبلیغات سیاسی امروزی، یکی از معادل های اقناع فریبکارانه به حساب می آید.
اغوا مرموزترین و پیچیدهترین شکل اعمال قدرت است؛اغوا در فرهنگ ارتباطات شبیه اقناع است ولی اقناع نیست؛در حقیقت شکلی از اعمال قدرت است که اغواشونده شناختی از اعمالکننده قدرت ندارد.حتی بعضی اوقات اعمالکننده قدرت هم احساس رضایت میکند مثل بردهای که از وضع موجودش راضی است و این رضایت فردی همان ایدهآلی است که موج اول فلسفه سیاسی غرب به دنبال آن بوده است.
اصطلاح بارش فکری در اقناع اندیشه مخاطب و در فرآیند تبلیغات به معنای احترام به حق اختیار و انتخاب مخاطب است. در واقع اثرگذاری و انتقال محتوا در یک مکانیزم آزادانه رخ می دهد، اما یورش فکری همان جنگ روانی و پروپاگاندا از نوع تحمیل جهت سلطه بر افکار عمومی است. از جهت تحلیل آموزه های دینی، بارش فکری، مشروع است و یورش فکری نامشروع است.
ما در اسلام این را نداریم، در اسلام، اقناع داریم؛ معنای این «لآ اِکراهَ فِی الدّین»هم که در قرآن هست، این است، یعنی تفکّر دینی را جز با اقناع نمیشود منتقل کرد و منعکس کرد. بتوانید اقناع کنید؛ این، جاذبه ایجاد میکند. بنابراین یکی از عواملِ جاذبه این است.