اشرافیت در مسئولان ، منشأ ظلم به مردم است؛ زیرا مسئول اشرافی گرای متفاخر و متکبر، مردم را حقیر می شمارد و تحقیر شدن اقشار ضعیف جامعه از جهت اقتصادی، بدترین ظلم و آشکارترین ستمی است که در حق آنها روا می شود.
اشرافی
گری در مسئولان موجب شکاف طبقاتی در بین اعضای جامعه است ؛ زیرا رواج اشرافی‌گری در بین
مسئولان، دور شدن ْآنها از مردم را موجب می شود و از آن طرف هم سایر مردم نیز خود
را جدا از چنین افرادی می بینند. شکاف طبقاتی در یک جامعه سبب انحطاط و فروپاشی جامعه خواهد بود.
ساده زیستی برای همه مردم ضروری است، ولی برای روحانیان ضرورتی مضاعف است.
اشرافی گری در روحانیان اسبب می شود تا از دین دور شوند و وابستگی های تجملاتی دلشان را کدر و قلبشان را بیمار نماید.
هم چنین وقتی روحانی و مبلغ معارف و مسائل دینی که از بزرگان تأثیرگذار یک منطقه محسوب می شود، بی توجه به اعمال خویش باشد، و زندگی خویش با اشرافیت و اتراف و تجمل همراه سازد، با توجه به نقش اثرگذارش، تبلیغش و سخنانش مثبت نخواهد بود و از چشم مردم می افتد، و بلکه باعث سست شدن عقاید مردم هم خواهد شد و حتی برخی از مردم به سمت انحرافات رفتاری نیز کشیده می شوند و در سرکشی نسبت به دستورات الهی جسور می شوند
ساده زیستی به انسان چنان قدرتی می دهد که در هر عرصه ای می تواند دست به کارهای بزرگ بزند. امام خمینی در این باره می گوید :«اگر بخواهید بی خوف و هراس در مقابل باطل بایستید و از حق دفاع کنید و ابر قدرتان و سلاح های پیشرفته ی آنان و شیاطین و توطئه های آنان در روح شما اثر نگذارد و شما را از میدان به در نکند، خود را به ساده زیستی عادت دهید. »[1]
اشرافی گری ریشه در دنیادوستی، دنیاطلبی و دنیاگرایی دارد.
دنیاگرایی پیامدهای اعتقادی خطرناکی دارد که یکی از آنها غفلت از یاد خدا و غفلت از مرگ و غفلت از روز قیامت است؛ عالمی که سرای جاویدان انسان هاست.
یکی از واژه هایی که در ایات شریفه به مقوله اشرافی گری نزدیک است، واژه اتراف است، مترفین همان اشرافیت مورد نظر قرآن هستند. ترفه یک حالت روانی ناشی از نداشتن تکیه گاه معنوی است که در انسان پدید می آید. و در نتیجه تمام توجّه او را به لذات زودگذر و آسایش و تنعم محدود می گرداند و چون روح او را آسایش و تنعم نمی تواند ارضا کند، پیوسته در تنوع و تجمل لذات بیشتر می کوشد