دغدغه‌ها و یادداشت‌ها

وَ قَالَ ( علیه‏السلام  )الرَّاضِی بِفِعْلِ قَوْمٍ کَالدَّاخِلِ فِیهِ مَعَهُمْ وَ عَلَى کُلِّ دَاخِلٍ فِی بَاطِلٍ إِثْمَانِ إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ الرِّضَى بِهِ.

ترجمه: کسی که به کار قومی خشنود است مانند کسی است که با آنان در آن کار دخیل بوده است. و بر هر که در کار باطلی دخالت کند دو گناه است : گناه انجام آن و گناه خشنودی به آن.

1. کسی که راضی به گناهِ صورت گرفته باشد، تمایل ندارد که امر به معروف و نهی از منکر کند و کسی که امر به معروف و نهی از منکر را ترک کند، گناه کرده است.

2. کسی که راضی به گناهی است که صورت گرفته یا درحال انجام است، در واقع اگر شرایط برای او هم فراهم باشد، آن گناه را مرتکب خواهد شد.

3. قرآن کریم به یهودیان زمان پیامبر که با حضرت مجادله می‌کردند، نسبت قتل پیامبران گذشته را می‌دهد؛ چون آنها راضی به قتل پیامبران بوده و بر آن تفاخر می‌کردند.

4. اگر انسان، دیگران را به گناهی دعوت کند و آنها آن گناه را مرتکب شوند، او هم در گناه آنها شریک است.

5. کسانی که سنت خوبی بر جای بگذارند، هر زمان که آیندگان، آن کار نیک را انجام دهند، او هم در ثواب آن شریک است و کسانی که بدعت نابجایی بر جای بگذارند؛ هر زمان که دیگران آن گناه را مرتکب شوند، او هم در آن شریک است.

6. آرزوی حقیقی در رکاب امام حسین؟ع؟ و شهدای کربلا بودن، انسان‌ها را به نسبت فضیلت خویشتن و جایگاه خویشتن، شریک در فضیلت شهدای کربلا قرار می دهد.

7. امام زمان؟عج؟ که امام صلح و دوستی و صمیمیت و حکومت عدل جهانی است، از عده‌ای از دشمنان لجوج انتقام می‌گیرد؛ آنها به شهادت امام حسین؟ع؟ که توسط اجدادشان صورت گرفت، رضایت دارند و بر آن تفاخر می‌کنند.